na nie powoli wielka, szara chmura, niby kurtyna po ostatnim akcie dramatu.<br>I oto mój poemat, niespodziewanie nawet dla mnie samego, nagle się zakończył.<br>Zapadła wprawdzie kurtyna i nie należałoby więcej o tym wszystkim mówić, ale przecież to nie teatr, gdzie po skończonym przedstawieniu aktorzy zmywają szminkę, zdejmują kostiumy i rozchodzą się do domów, a jeszcze ten, co był Makbetem, krzyczy do tego, który był Makdufem: - Serwus, Józek, a nie zapomnij jutro tych pięciu złotych oddać. - Maszyniści zdejmują dekoracje i scena zostaje ciemna i pusta. Tu już się nic więcej nie będzie działo. Jednak na scenie Życia, mimo że przed niektórymi oczami