Liczba szeregów równocześnie (ale nie synchronicznie) rosnących zębów w policzkowej części szczęki zwielokrotniła się. Zwiększyła się elastyczność czaszki - do tego stopnia, że dociskane do siebie zespoły zębów należących do żuchwy i górnej szczęki ślizgały się poprzecznie i kości szczękowe rozchylały się na zewnątrz, ramiona żuchwy zaś zjeżdżały ku środkowi. Zęby rozcierały w ten sposób pokarm, a ich ścięte powierzchnie tworzyły baterie odpowiadające funkcjonalnie pojedynczym zębom słonia.<br>Różnice w twardości szkliwa i dentyny powodowały nierównomierne ścieranie baterii, zwiększając jej skuteczność.<br>&lt;page nr=362&gt; Zgoła odmienne rozwiązanie konstrukcyjne na bazie tego samego stanu wyjściowego rozwinęły dinozaury rogate, ceratopsy. Tu baterie zębowe nie osiągnęły tak dużego jak