na siebie z furią, szczypią się, biją. Zaprzestają na moment, by obrzucić się wymysłami jak przekupki na targu i znów się tłuką bez miłosierdzia. W jednej chwili przyłączają się dziesiątki ciekawskich. A każdy ma coś do powiedzenia. Jak w warszawskim autobusie. W nos bucha mdły, okropny zapach ptasiego nawozu. <br>Uszy rozdziera wrzask niemilknący ani na chwilę. I te oczy, te setki oczu wlepionych w nas z wyrazem nietajonej złości. I te rozwarte dzioby. Pozostaje tylko ucieczka. Może uda nam się zza skalnego złomu przypatrzeć skrawkowi rodzinnego życia pingwinków Adeli. Ptaki uspokajają się szybko. Zrobiły swoje, odpędziły nieproszonych gości. Coś tam jeszcze