niego z wściekłością tymi zaczerwienionymi oczami i wrzasnął jak wariat:<br>- Nie!!! Właśnie, że jej nie ma!!! Rocznica śmierci, myślałem, że pójdziemy razem na cmentarz i wreszcie porozmawiamy jak człowiek z człowiekiem - a moja córka gdzie jest, jak pan myśli?! Pojechała do mojej matki! Do Pobiedzisk!<br>No, faktycznie, straszna zbrodnia - pomyślał rozgniewany pan Jankowiak.<br>- Pójdę już - powiedział, zmierzając do wyjścia. - Przepraszam, że tak przeszkodziłem przy niedzieli. - Otworzył drzwi, świadectwo sfrunęło nagle ze stołu i zlądowało koło jego buta, więc podniósł je i przez chwilę trzymał w palcach, patrząc na równy szereg piątek. - Zabiorę je - powiedział nagle. - Oddam do rąk własnych, może będzie