szyi, kiedy po raz pierwszy przyprowadził ją pan do swojego domu. Mam na to świadka. <br>Walczak nie mógł oderwać wzroku od krzyżyka, rysy twarzy mu się ściągnęły, kiedy spojrzał na Ewelinę prawie nie mogła go rozpoznać. Nic nie pozostało w nim z dawnej ogłady i dobroduszności, miała teraz przed sobą rozjuszone zwierzę. <br>- To nie jest żaden dowód - syknął. <br>- Dla mnie jest - odrzekła ze spokojem. - I za wszelką cenę postaram się Zuzię odzyskać. <br>- Nie radzę - powiedział dawnym głosem, udało mu się opanować wściekłość. <br>I tym swoim lodowato uprzejmym tonem wyjaśnił jej, że jeżeli Ewelina dalej się będzie wtrącać w sprawy Zuzi, to