Nicoli, tudzież angielska dziewczyna, której nazwiska nie pamiętam, i moja żona Janka. To towarzystwo od czasu do czasu ładuje się na motorówkę w porcie rybackim i jedzie do zatoczki niedostępnej od strony lądu, obrzeżonej skałami białego marmuru. Woda gładka, zielonkawa i przezroczysta, w której prześwieca biel skał na dnie, i rozkosz pływania, wylegiwania się na marmurowych płytach i znowu pływania. Moja refleksja teraz: miałem podczas pobytu tam poczucie, że cały czas powinno być tak, jak w tych chwilach szczęścia w marmurowej zatoczce, ale zarazem żal, że tak nie jest, bo gnębi mnie od środka moja dobrze mi znana zgryzota. Pewnie, gdybym