do studni siłą,<br>siłą gniotą mnie.<br>W.1 Chciałaś wskoczyć. Bo honor...<br>W.2 Masz pojęcie?! Uniemożliwili wszystkie możliwe ruchy. Miałam na myśli<br>jeden doskonały ruch arcychytry. Jeszcze go sobie samej nie zaproponowałam<br>oficjalnie - oni już go odparowali! Kolanami. Przymknęłam oczy, że niby mnie<br>nie ma, że mogą &lt;page nr=111&gt;<br><br><br><br>W.1 rozluźnić swe naciskanie i gniecenie i - szarp! targnę<br>sobą! Ale tylko w teorii... W praktyce ani na milimetr nie odstałam od<br>cembrowiny. Patrzę na nich,<br>a ich ośmioro oczu wspólnym przekrwionym spojrzeniem zaczyna mnie popędzać,<br>jak dziecko, jak<br>sierotkę Marysię... Aż mnie tu zapędzili, z gąskami.<br>I te firanki celowo tanim