nas. Na początek postanowiłam zrobić próbę generalną - iść do kina, usiąść w fotelu i obejrzeć film, nie rozglądając się nerwowo, czy czasem nie siedzi koło mnie ten odpowiedni przeznaczony dla mnie. Niestety seans był dopiero za godzinę. Pozostał mi relaksujący spacer. I wtedy stało się to COŚ. Gdy tak spacerowałam rozmyślając o smutkach i kwiatkach (nie o mężczyznach), podszedł do mnie zwyczajny chłopak i zwyczajnie zapytał, czy może mi towarzyszyć. Tak sympatycznie się nam rozmawiało, że postanowiliśmy to powtórzyć. A dziś? Kochamy się jak dwa muminki i mamy dziwne przeczucie, że ta bajka potrwa dłużej. Po co to piszę? Żeby publicznie