postrzegania rzeczywistości, a nie do <br>zmian jakościowych 'jaźni jednostkowej'. Ta zmiana nie ma stopni pośrednich, <br>ponieważ polega na przejściu od epistemologicznego dualizmu podmiotu <br>i przedmiotu do perspektywy 'absolutnie sprzecznej samotożsamości' podmiotu <br>i przedmiotu. Koan umożliwia utrzymanie jaźni w ciągłej aktywności, <br>chroniąc ją przed sztucznym wyciszeniem. <br>Jak wynika z przeprowadzonej analizy rożnych form praktyki zen nie <br>prowadzących do przemiany człowieka w 'buddę', mistrzowie zen wiele <br>uwagi poświecili wypracowywaniu takich metod, które nie prowadziłyby do <br>wyciszania czy transformacji 'jaźni jednostkowej', a stałyby się katalizatorami <br>przekroczenia epistemologicznego dualizmu. <br>Rozważania na temat praktyki zen prowadzą do wniosku, że z punktu <br>widzenia 'logiki paradoksu' możliwa jest