odbijała się tylko jego zdeformowana postać.<br>- Strasznie się męczył - ciągnęła stara - i wie pan co, myślę, że to ktoś podrzucił. Jakiś wróg albo chory człowiek. Z zemsty.<br>Jakub poczuł się nieswojo. Ostrożnie wyjął z jej drżącej dłoni szklankę i postawił pod lustrem. Bał się, że stara zacznie szlochać, skarżyć się, rozpaczać. Co z nią pocznie? Był obcy. Bezradny. Przerażony. Cała jego wiedza okazała się teraz bezużyteczna. Niepotrzebna.<br>- O, tu je potem znaleźli. - Wrzasnęła mu nagle do ucha. - Za lustrem były. Całe gniazdo. Ale tylko młode. - Wyciągnęła z kieszeni ścierkę i bezwiednie tarła kryształową taflę. Na flaneli nie pojawiła się nawet odrobina