przyjęta). Ale o ileż ciekawszy jest z tego punktu widzenia ów najpiękniejszy dla mnie fragment Wielkiej Improwizacji, rozpoczynający się od słów<br>&lt;gap&gt;<br><br>A dalej rozwinięcie kwestii czasu - komasacji lat i dostępnego ludzkiemu pojęciu ciągu wieków w "iskrę" i "chwilkę"; i dalej jeszcze słowa o chwili i iskrze, która "gdy się przedłuża, rozpala - / Stwarza i zwala". Można oczywiście rozumieć to tylko w kontekście słów bezpośrednio potem następujących jako możliwość "rozniecenia, rozpalenia" jakichś mocy przez "zbratanego z ludem" Konrada. Ale można też - nawiązując do wcześniejszego wyobrażenia niejednolitości czasu - zachwycić się mocą wyobraźni, "rozciągającej" na czas nieokreślony iskrę, podobnie jak wyobrażamy sobie ową trwającą tysiące