rapsodyczny sposób opowiadają oni trudnym wierszem Mickiewicza życie człowieka, który dla ojczyzny poświęcił siebie i ukochaną żonę. Z przedstawienia zapamiętuje się monologi Kuby Zaklukiewicza, Beaty Chorążykiewicz a szczególnie Aliny Horanin. I milczącą postać z wielkim herbem Litwy na piersi w pozie zwycięskiej. Chóry opowiadające zbiorowo długą historię i okoliczności zdarzenia rozpraszają uwagę widza i są mało umotywowane. Szczególnie, że obok opowiadania kazał im reżyser przemieszczać się z balkonu na scenę i z powrotem. Bo też wymyślił dla całej inscenizacji oryginalne miejsce - widownię teatru, a widzów posadził na scenie. Gdybyż jeszcze zapewnił wygodniejsze krzesła!<br>"Konrad Wallenrod" pokazany był raz, jako przedstawienie inaugurujące