są owi socjaliści, była jeszcze w latach osiemdziesiątych zeszłego wieku bardzo nikła. Świadczyć o tym mogą choćby pierwsze karykatury socjalistów w literaturze powieściowej - w Widmach Orzeszkowej, czy nawet w wydanej w 1890 roku, a więc w cztery lata po procesie <name type="org">Proletariatu</>, <name type="tit">Lalce</>. Socjaliści z kart tych utworów to albo młodzież rozpromieniona uczciwymi wprawdzie, ale bardzo nieodpowiedzialnymi uczuciami solidarności z odpychanymi przez społeczeństwo nędzarzami i obracająca się w imieniu tych nędzarzy przeciwko społeczeństwu, albo wręcz maniacy, wyładowujący swe osobiste poczucia frustracji wobec społeczeństwa w formie absurdalnych postulatów obalenia całego porządku socjalnego. Opinię tę ugruntowywała i publicystyka - i to niekoniecznie konserwatywna: najgorętszą chyba