osiągnąć nawet dobroci. Widziałem chłopca, który biegł płacząc po ulicy. I cóż? Wzruszyłem się, och, bardzo wzruszyłem, ale cóż dalej? Co z tego wynikło? Nic. Widziałem wiele zatroskanych twarzy, widziałem biednych, nieszczęśliwych, sponiewieranych. I czy kiedykolwiek co z tego wynikło? Nic. Współczucie, litość, wzruszenie. Uczucia tylko bierne, w istocie rzeczy roztkliwianie się nad samym sobą, tak jak roztkliwianiem się nad sobą jest wzruszenie wywołane muzyką. Och, dajcie mi spokój z muzyką! Precz z nią! Nie chcę jej, jeśli sam nie jestem artystą. Tyle mi do niej, co do dobroci. Czyż nie jestem takim samym słuchaczem dobroci, jak słuchaczem muzyki? Ta schlebia