Chociaż w każdym anarchiście było coś z heretyka, "coś" tym większe, im większe było jego umiłowanie sprawiedliwości i prawdy, nie wszyscy bynajmniej odznaczali się buntowniczym temperamentem. Swoją niezgodę na zastany porządek rzeczy objawiali w bardzo różny sposób. <br>Tym co wyróżniało anarchistów bodaj najwyraźniej było specyficzne połączenie pasji moralnej z argumentami rozumowymi, a raczej, ściślej rzecz ujmując, podporządkowanie tych ostatnich prostym zasadom etyki. Wyjaśnia to charakterystyczną dwoistość myślenia, którą zauważyło wielu komentatorów - utopia przeplata się z realizmem, racjonalizm podszyty jest metafizyką, zaś ateizm deklarowany jest z namiętnością godną średniowiecznych kacerzy. Wielu anarchistów było we wczesnej młodości ludźmi głęboko religijnymi. Odrzucenie wiary stanowiło