na godne spotkanie z Panem. Czuje się też swoją małość, niedoskonałość, oddalenie od Stwórcy, zauważa braki i zaniedbania. Takie nastawienie pozwala na głębszą analizę własnych uczynków i postanowienie zmiany na lepsze. <br> Po rekolekcyjnym przygotowaniu odruchem wręcz naturalnym staje się przystąpienie do Sakramentu Pojednania. Sumienie, o którym mówił w jednym z rozważań ksiądz Rekolekcjonista, podpowiada strategię postępowania. Czy moje sumienie jest dostatecznie wrażliwe? Czy spełniam oczekiwania wszystkich kontaktujących się ze mną? Można też zapytać, czy bliźni spełniają moje oczekiwania? A jeśli nie, czy staram się być posłańcem Chrystusa? Pytań można stawiać wiele - odpowiedzi będą miarą sumienia, tak mi się przynajmniej zdaje. Nie