pewno nie jesteś zła.<br>- Jestem!<br>- Nieprawda! Nie kłam! - krzyknął Jerzy tupiąc nogą.<br>- Więc naturalnie Zoja znowu kłamie - powiedział suchy głos tuż za plecami dzieci.<br>Jerzy odwrócił się: o dwa kroki za nimi stała młoda, tęga osoba, o gładko zaczesanych, jasnych włosach i bladoniebieskich płytko osadzonych oczach. Trzymała za rękę śliczną, rumianą Hanię, która z niewzruszoną powagą zajadała jabłko.<br>- Nawet już koledzy poznali się na tobie - powiedziała owa pani, którą Jerzy dostrzegał niekiedy w ogrodzie i brał za matkę Zoi.<br>Chwilę trwało milczenie, po czym pani rzekła:<br>- Zoja, proszę do domu - zupełnie takim samy głosem i tonem, jakim dnia poprzedniego ojciec dziewczynki