I dziwna rzecz! Adela śmiała się i złościła, <br>ale na dnie tego wszystkiego zaczęło się w niej pojawiać <br>coś jakby współczucie dla Krysi, i - strach o nią! <br><br><br>Nie umiałaby tego może objaśnić, ale wydawało <br>się jej, że Krysia wchodzi już za wysoko po drabinie swego <br>kłamstwa, że za chwilę może runąć i że <br>ona, Adela, powinna wyciągnąć ręce, i schwycić <br>ją! (Takiego samego uczucia doznawała już raz <br>Adela, gdy była z ojcem na przedstawieniu w cyrku i patrzyła <br>na linoskoczków). <br><br>I gdy drabina zaczęła się naprawdę chwiać, a Stasiek <br>zwrócił się do niej po świadectwo przeciw Krysi, Adela - milczała. <br>A kiedy