Tsiang-kuei do prącego za nim tłumu przecinając gigantycznymi susami dzielący go od kraty placyk.<br>Nagle ogląda się. Placyk jest pusty, nie ma za nim nikogo. Dziobata twarz za kratą wyszczerza się w grymasie przedrzeźniającego rechotu nad białawą żmijką dymu, wypełzającą z lufy kulomiotu. Straszliwy ból w brzuchu zdaje się rwać naprężone struny wnętrzności <br>&lt;page nr=195&gt;.<br>- Dostałem w brzuch! - szepce P'an Tsiang-kuei, na próżno usiłując poderwać się do biegu.<br>Ból skręca się we wnętrznościach jak robak. Dym opadł. Na suficie jasno świeci żyrandol. Zielone sukno stołu. Telefon. W wielkiej, rzęsiście oświetlonej sali po kątach wije się czyjś jęk.<br>- Kto może tu jęczeć