się wytłumaczyć samym tylko strachem. Jej szał był szałem kogoś, kto zrozumiał, że poza odwetem nic mu nie pozostało.<br>Wiedziała. Na długo przed tym, nim opadła na kolana i powolnym ruchem zdjęła kołdrę i popatrzyła na rozległą plamę w dole brzucha.<br>- Musimy... uciekać. Coś... chyba jedzie. Słyszałam... samochód - głos Izy rwał się, chrypiał.<br>Kiernacki zdał sobie sprawę, że stracił rachubę czasu. Klucznik.<br>- Zrywamy się - rzucił gdzieś w przestrzeń między słaniającą się na nogach Izą a klęczącą przy łóżku Baśką. - Cholera wie, ilu ich tam...<br>- Idźcie - przerwała mu spokojnie gospodyni. Nie próbowała niczego robić z raną, trzymała tylko oburącz bezwładną dłoń męża