w dniu kiedy je opuszczałam, ale po miesiącu patrzenia na nieskazitelną biel, śnieżne &lt;dialect&gt;okiście&lt;/&gt; na zielonych świerkach, roziskrzone w słońcu kryształki śniegu oblepiające każde drzewo, każdy krzew, widok zatłoczonego wojskiem miasta wydawał się zgoła odrażający.<br>Na rynku krakowskim nastąpiło rozstanie, każda z nas poszła w swoją stronę, umawiając się na rychłe spotkanie. Moja droga wiodła na ulicę Sławkowską do Polskiej Akademii Umiejętności, gdzie spodziewałam się zastać ojca - było około południa, a więc godziny urzędowe. Moje pojawienie się w sekretariacie wywołało sensację. Wszyscy tam obecni wiedzieli, że ojciec niepokoi się o mój los. Nie wiedzieli natomiast nic co się dzieje na Podhalu