strony ciała do pełzania (utraciła przez to kutykulę), a drugiej do ochrony (wzmacniając kutykulę wapienną płytką muszli). Być może szereg przejść między norami typu Phycodes a norami Psammichnites jest przejawem tego związku ewolucyjnego. Najprymitywniejsze wiarygodnie rozpoznane mięczaki pełzały po powierzchni osadu za pomocą silnie umięśnionej brzusznej powierzchni ciała, ale nie ryły w nim. Ogromnym mięczakiem był najpewniej późnokambryjski Climactichnites, którego płaska brzuszna strona pozostawiła ślady fal pobudzenia mięśniowego podczas pełzania.<br>&lt;page nr=164&gt; Przystosowanie do rycia to specjalność małżów. Ich najbliższymi krewniakami i być może przodkami były częste w całym paleozoiku Rostroconchia, szczególnie różnorodne w kambrze i ordowiku. Mięczaki te, choć podobne kształtem swoich