pijaństwa, "dutknięcia" przez groźny i grubiański "palic") oraz temat szacunku lub raczej - godności. Kiedy Henryk przedstawia się jako jednostka, jako świadoma osobowość, kiedy chce ująć tok spraw w swoje ręce, kiedy okazuje się potężny i odpowiedzialny - otoczenie pozdrawia go okrzykiem "Henryk! o, Henryk". Ta opozycja, obecna w dramacie od początku, rysuje się najwyraźniej w drugim akcie, kiedy dom rodzinny zmienia się w królewski dwór, gdzie Henryk gra najpierw rolę następcy tronu, a później - monarchy.<br>Henryk widzi w Pijaku swe wtóre ja, cień swój albo sobowtóra: to "kapłan bozbożny dziwnego obrządku... To kapłan psychologiczny!" (Dr 192) Przyzwala on oczywiście pożądaniu Henryka, więcej