niespokojnie na drzwi do pokoju taty. <br>- No jak? - pyta. <br>- Chyba za wcześnie. Powinnam nad nim jeszcze popracować. On ci nie może darować... Nie jest w stanie zrozumieć. <br><br>- Ale ty... rozumiesz...<br>- Ja... tak. Ja... muszę. <br>Bo ja cię kocham, idioto! Bo ja cię kocham! <br>Podchodzę do drzwi pokoju taty:<br>- No, ale ryzykujemy. Raz kozie śmierć. <br>Pukam: <br>- Tato...<br>Wszedł i od razu marszczy brwi. A Jędrek zmieszany okropnie: <br><br>- Panie profesorze, przepraszam, że się ośmieliłem... przyjść... niech mnie pan zrozumie... Ja naprawdę nie mogę inaczej... <br>Tata spogląda to na mnie, to na niego z nieodgadnioną miną. Sfinks, psiakrew! Czterdzieści wieków na nas patrzy! <br><br>- Tato