katarktyczne. Pozwala ona na oczyszczenie się z tego, co "zgniłe" i "robaczywe", na uwolnienie spod tyranii myśli o immanentnym celu dziejów, idei, którą nowoczesny człowiek historyczny ulokował w pozycji własnej "istoty". "Posthistoryczność" Bieleckiego nie odpowiada więc znanej i kontrowersyjnej diagnozie Francisa Fukuyamy. Nie wyrasta bowiem ze świadomości zrealizowania "ostatecznej formy rządu", spełnienia celu zachodniej historii, lecz jest pochodną zwątpienia w pojmowanie dziejów jako historii realizacji celu obecnego w nich od samego początku.<br>Celebracja aktu opowiadania, uczestnictwo w akcie komunikacji literackiej prowadzi do spotkania "wydrążonego" autora i "wydrążonego" odbiorcy. Chodzi tu o spotkanie dwu konwencjonalnych ról, które naśladują Bielecki i konkretny czytelnik