mogłoby wydobyć nieliczne wartości godne ocalenia i rozwinięcia. I oto w lament, zaciekłość, gniew i ból wkrada się nowa nuta, nuta spokojnej rozwagi, może ta sama, która chińskiemu poecie z ok. VII wieku kazała w więzieniu napisać to zdanie: "Wśród burzy która mnie obaliła piszę płacząc pogodne poezje". W obliczu rzeczy prostych i elementarnych w życiu ludzkim, w obliczu cierpienia fizycznego i śmierci nie ma sensu bawić się w chowanego ze samym sobą. Ruina duchowa, która przypadła w udziale Europie, nie ominęła i nas, a raczej najpierw dokonała się w nas (pojmuj to jak chcesz, węziej czy szerzej), a tamto przyszło jako