przysyłanych nam przez znajomych zza żelaznej kurtyny, ciepłe swetry, które matka kupowała w sklepach z tanią odzieżą, kilka par spodni. Wszystko. Jeden garnitur, nieskazitelnie czysty, w którym popołudniami chodził po domu, jakby spacer po domu w porach popołudniowych był rzeczą najświętszą ze świętych. <br>Muszę przyznać, że kiedy już jego świat rzeczy osobistych zmalał, kiedy ten świat skurczył się do rozmiarów nieprzekraczających małej jak zabawka walizeczki, w której ojciec mógł go pomieścić, bałem się bardziej niż w ów feralny wieczór, kiedy położył się na noszach, by odejść jak obcy człowiek. <br>Nie wyobrażałem sobie, że po tych wszystkich tłustych latach, latach ekspansji świadomości