grube (rzędu setek metrów). Ponad powierzchnię lodowców sterczą pasma górskie lub ciągi nunataków (rys. 2.3). Ten rodzaj zlodowacenia bywa nazywany także sieciowym lub spitsbergeńskim (fot. 3). Poza Spitsbergenem (Svalbardem) pojawia się także na innych wyspach Arktyki oraz w silnie zlodowaconych górach (np. pasma nadbrzeżne Alaski).<br> Zlodowacenie górskie zależy od rzeźby terenu (rys. 2.3). Lodowce o różnej wielkości i grubości zajmują przede wszystkim obniżenia terenu (doliny, kotły, nisze). Występuje wielkie zróżnicowanie kształtu lodowców zależne od ilości masy lodowej i topografii podłoża (fot. 4, 5). Zdecydowanie najwięcej gór świata, w których występują lodowce należy do tego typu zlodowacenia, ale ogólna powierzchnia