nawozu. Mewy wrzeszczą przeraźliwie, chcąc odebrać łup napastnikowi. Dość nam już tego harmideru. Wolę podziwiać pingwiny Adeli z dala od ich domostwa. <br>Po sinawym lodzie w dali wędrują cienie obłoków. Nieopodal nas majaczy plama szerokiego wodnego kanału. Idziemy do niej wąską koleiną wydeptaną setkami różowych, błoniastych łapek. <br>To najpewniejsza droga - rzuca idący przede mną biolog. - Pingwin nigdy nie pójdzie tam gdzie lód się może załamać. <br>Włączamy się w ciągnący do morza biały sznurek kołyszących się z boku na bok postaci. Wolno jak one, krok za krokiem. Nie protestują. Z dala od swych gniazd są znów miłe, zajęte sobą i swymi sprawami