Jest to popularna dziedzina rozważań ze względu na prostotę metodyki i elegancję wnioskowania. Powierzchnie nieciągłości sedymentacji, bardzo liczne np. w bałtyckim ordowiku czy świętokrzyskiej jurze, są skutkiem okresowych przerw w skądinąd powolnym odkładaniu osadu. Związana z tym była długotrwała (w rozumieniu: trwająca setki czy tysiące lat) ekspozycja powierzchni stale tej samej warstwy osadu na działanie wody morskiej. Jeśli na dnie morskim ciągle tworzą się wciąż świeże warstwy osadu, pozostaje ono stale grząskie. Cementacja, czyli wiązanie cząstek osadu przez minerały wytrącone z roztworu (wody morskiej), następuje powoli i dlatego zaznacza się najpierw we wcześniej złożonych, czyli głębszych, warstwach. W przypadku braku sedymentacji