walki o panowanie "liberalnych &lt;orig&gt;ironistek&lt;/&gt;" nad przestrzenią życia publicznego, po usunięciu z niej wszelkich konkurencyjnych tożsamości.<br><br> Nie miejsce tutaj na rekonstruowanie postmodernistycznej aksjologii (jakkolwiek dziwacznie brzmi taka zbitka słowna). Ideologia pozytywna postmodernistycznego liberalizmu jest mieszanką liberalnej i marksistowskiej antropologii, wrażliwości i odruchów etycznych. Mamy tutaj zarówno wiarę w możliwość nieustannego samodoskonalenia się ludzkości, jak też smutne przekonanie, że wobec naturalnych skłonności ludu (tłumu, ciemnogrodu), naturalnym przewodnikiem ludzkości na drodze samorozwoju jest elita wyzwolonych, ironicznych sceptyków. Znajdujemy tu szczątkową wiarę w wolny rynek, rozumiany przede wszystkim jako emanacja wolności jednostki skierowana przeciw ograniczającym ją wartościom, jak też przekonanie, że przecież tym wolnym