jak sam twierdził, nigdy nie nauczył się akordów, bo nie interesowało go odgrywanie cudzych piosenek. Był jednym z pierwszych gitarzystów rockowych, którzy potrafili zagrać skomplikowaną solówkę lewą ręką na gryfie bez potrzeby uderzania strun prawą. W trakcie gry niejednokrotnie zmieniał tempo, harmonię i sposób frazowania. Z pogardą wyrażał się o schematyzmie większości gitarowych wirtuozów, znacznie wyżej cenił czarnoskórych bluesmanów. Ponieważ sam osiągnął niezwykłą biegłość w grze, wymagał jej także od kolegów. Niewielu wytrzymywało mordercze próby.<br>Był to czas, kiedy młodzi Amerykanie zaczęli wreszcie dostrzegać coś poza hamburgerami, colą i prezerwatywami. Nawet w konserwatywnej Kalifornii. "Brytyjska inwazja" budziła ręce do żwawszej gry