rdzawej bróździe,<br>Pruje się rękawicy cienki, błękitny len,<br>Rozsypują się po ziemi graniaste gwoździe.<br><br>Któż na powieki nasze rzuci ożywczy wstrząs,<br>Kto przedziurawi słońcem nasz mrok zapomniany?<br>Przynoszę oto w dłoniach szafran, krzemień i bronz,<br>Przynoszę wszystkie zaklęte talizmany.<br><br>Ode dna snu przychodzę poprzez morze i ląd,<br>Poprzez mosty i schody przybywam w tajemnicy,<br>Do siedmiu braci śpiących już nie powrócę stąd,<br>Pokąd nie rozpruję błękitnej rękawicy.<br><br>Dla naszych martwych oczu trzeba opaski szyć,<br>W niebiosach trzeba zanurzyć oblicza blade,<br>Tam, w górze, rozplątana lniana, błękitna nić<br>Dźwiga naszą błędną, ociemniałą armadę.<br><br>Żmudna konieczność stąpań węszy spłoszony ślad,<br>(Serca naszego powszedniego