gdzie stłoczeni w wielkiej hali fabrycznej przebywali przymusowi uchodźcy ze stolicy,<br>i przypomniałem sobie, co tatuś pisał w czerwcu tysiąc dziewięćset czterdziestego pierwszego roku do Panina: że od niedawna ma młodą gosposię, dziewczynę z podwarszawskiej wsi, Stasię, i teraz wiedziałem, że ta dziewczyna ze snu to właśnie ona, że pewnie schronił się u jej rodziny po opuszczeniu obozu w Pruszkowie, i pomyślałem o Adelci ze Lwowa: jak wpatrywała się z uwielbieniem w naszego wspaniałego tatę, zupełnie tak jak ta, która teraz ratowała mu życie; i Stasia też tak na niego patrzyła, może nawet kochała go - i stąd to poświęcenie, ta troska