Nie była to doborowa kadra, sam to rozumiał. Ale były młode, co miało dla niego większe znaczenie. Właśnie złapał dwie i bardzo cierpliwie z najbliższej bliskości zademonstrował przeróżne &lt;orig&gt;kruczki&lt;/&gt;, szybkie uniki i niespodziewane ataki. Tak się przy tym zgrzał, że przeliczył swoje możliwości. Runął całym ciałem ku piłce, aby ją ściąć tuż nad siatką, i gruchnął na asfalt, aż echo poszło. Od tego też wziął swoje przezwisko. Gdy padał, trudno było nie usłyszeć.<br>Frajerki parsknęły śmiechem i zaraz umilkły. Grucha podnosił się wolno, one zaś czekały na karę za niestosowną wesołość. Lecz Grucha zawiódł ich oczekiwania. Nasze też. Nie sprawdził, która