by dał, by jeden z takich potworów wynurzył się ze zmąconej rzeki i zeżarł raubrittera razem z jego ryżogniadym ogierem. <br>- W jednym - rzekł półgłosem rozbryzgujący obok wodę Szarlej - muszę oddać ci honor. W twojej kompanii nie można się nudzić. <br>- Szarleju... Winien ci jestem...<br>- Winien mi jesteś wiele, nie przeczę - demeryt ściągnął wodze. - Ale jeśli miałeś na myśli wyjaśnienia, to te sobie daruj. Poznałem ją. Na turnieju w Ziębicach gapiłeś się na nią jak cielę, później to ona nas ostrzegła, że na Stolzu będą na ciebie dybać. Zakładam, że masz u niej więcej długów wdzięczności. Czy już ci ktoś prorokował, że zgubią