a każdemu udanemu skokowi towarzyszył dziki i ogłuszający ryk. To znaczy, jeszcze dzikszy i bardziej ogłuszający niż zwykle - pukacz ryczał bowiem praktycznie bez przerwy.<br>- Nie pędź tak! - pęd powietrza wciskał słowa z powrotem do gardła. <br>- Bo co?<br>- Piłeś!<br>- Uuuaaahaaaaaaaa!<br>Gnali. W uszach świszczało.<br>Pukacz śmierdział.<br>Łoskot olbrzymich stóp o skałę ścichł, zagrzechotały gołoborza i piargi. Potem grunt zrobił się mniej kamienisty, zielono mignęło coś, co mogło być kosodrzewiną. Potem migało zielono i brązowo, bo pukacz w szalonych susach sadził przez jodłowy las. Zapach żywicy zmieszał się ze smrodem potwora. <br>- Uaaahaaaaaa!<br>Jodły się skończyły, zaszumiały opadłe liście. Teraz było czerwono, bordowo, ochrowo