w jakimś rozpaczliwym porywie. Ścigali się tak dłuższy czas, minęli osiedle i dopiero gdzieś na wysokości Puszkarni Kaziuk nastąpił widać na szyszkę wyschłą i kolącą, bo krzyknął naraz żałośnie, upadł w trawę płową jak len i przywarł głową do ziemi. Polek dobiegł do chłopca, ukląkł obok niego. Z rozdartej pięty ściekała czarna kropla krwi.<br>- Kaziuk, czemu się w domu nie pokazujesz? Matka chodzi, szuka ciebie, ojciec do roboty nie poszedł.<br>- Odejdź - warknął chłopiec. - Idź swoją drogą.<br>- Ty się może Łapą przejmujesz, durny? Był i pojechał, ot i koniec.<br>- Nieprawda! Kłamiesz! Nieprawda! - krzyknął Kaziuk, zrywając się z ziemi. Policzki jego były mokre