prac miało być dokończenie ledwo rozpoczętej rekonstrukcji trzeciego tarasu świątyni. Pierwsza ekipa specjalistów stanęła przed nie lada zadaniem: z tysięcy bloków różnych rozmiarów leżących w nieładzie trzeba było zrekonstruować taras, a o jego konstrukcji nikt nie miał pojęcia. Ze strzępów dekoracji i fragmentów tekstów hieroglificznych musiano najpierw odczytać tematy przedstawień ściennych, które stanowiły informację o rozmieszczeniu architektonicznych części świątyni. Powoli ściany trzeciego tarasu zaczęły rosnąć.<br>W pewnym momencie okazało się, że sami archeolodzy bez konserwatorów i architektów nie dadzą sobie rady z rekonstrukcją. Zwrócono się więc z prośbą o pomoc do Państwowego Przedsiębiorstwa Konserwacji Zabytków, które przysłało inżyniera Zygmunta Wysockiego wraz