się z podłożem mniejszą powierzchnią. Poza rysami lodowcowymi może on tworzyć na powierzchni skały zadziory lodowcowe, którym zwykle towarzyszą pęknięcia skały. Jest to początek procesu lodowcowego kruszenia skały podłoża. Maksymalne naprężenia występują w pobliżu szczytu przeszkody podlodowcowej. Po wstępnym rozwoju mikropęknięć podłużnych, następuje ich rozszerzanie i wytwarza się większa płaszczyzna ścinania. Wzdłuż niej następuje odspojenie i usunięcie skruszonej części przeszkody (rys. 9.4). Powtarzające się naciski bloków przesuwanych nad przeszkodą potęguje efekt kruszenia w wyniku zmęczenia skały. Mechanizm kruszenia skał, z uwzględnieniem propagacji mikroszczelin i szybkiego pękania, i rolę różnej odporności skał na naprężenia kompresyjne szerzej omówił D.Drewry (1986).<br> Spękana