na szyję. <br>- Och, panie profesorze... dziękuję. Strasznie dziękuję. <br><br>- Możliwości medycyny są niestety, ograniczone, dziecino. To pani miała w sobie dość siły... <br>- Ja?! <br>To Andrzej! Andrzej! Andrzej! Chciałam to wykrzyczeć, chciałam wyrzucić z siebie cały wielki wstyd za małoduszne, histeryczne zachowanie. To Andrzej, Andrzej, profesorze! <br><br>Ale profesor już założył okulary i ściska mi rękę na pożegnanie. <br>- Musimy przeprowadzić jeszcze ostatnie badania. To już prawie formalność. Ale... proszę przyjść za dwa tygodnie. <br> Na straganie na Rynku kupiłam ogromny pęk różnokolorowych cynii. <br>Kiedy wróciłam do domu, Andrzej grał. Zerwał się od fortepianu. <br>- No i co? <br>Śmieję się, i on się śmieje razem ze mną