we fragmentach. Czy wyobrażasz sobie Cyda rozmyślającego jak Bloom Joyce'owski w klozecie. Fausta wplątanego w delirium postaci Witkiewiczowskich lub Antygonę wygłaszającą swoją słynną partię pod dyktando autora Ostrza na ostrze. A jednak właśnie Cyd, Faust i Antygona zaspakajają naszą potrzebę widzenia człowieka całkowitego, ten Cyd, który nie może siedzieć na sedesie, Faust, któremu nie wolno wobec Małgorzaty dostać czkawki, i Antygona, której nie mogą osaczać natrętne skojarzenia myśli i wspomnień. Nie zaspakajają nas natomiast ani Hela Bertz z Pożegnania jesieni, ani Edward Gide'owski i Hans Castorp, ani tłum innych postaci, tych cieni prześwietlonych złudnym blaskiem analizy. Do czego zmierzam. Chodzi mi