i niepokojące. Zresztą droga do Reserve Lazarett nie jest daleka. Idziemy tylko krótki kawałek ulicą, przy której stoi nasz gmach szkolny i zaraz skręcamy w aleję prowadzącą do Reserve Lazarett. Ludzie mijają nas jak gdyby nigdy nic. Stwierdzam stanowczo, iż fakt, że dla mnie chodzenie po ulicy jest objawieniem i sensacją, nie wpływa na nich w najmniejszym stopniu. Chodzą ze swobodą ludzi nie ograniczonych w wolności ruchu i nie wydaje się, aby dostrzegali w tym coś nadzwyczajnego. Weber usiłuje bawić mnie rozmową:<br>- Niemcy to jest siła, ha. Polska trzy tygodnie, Francja sześć tygodni. Nic się nam nie oprze.<br>Weber nudzi mnie