zginał w ukłonie plecy - w ukłonie pobożnym a nieokreślonym co do kierunku - i ruszał ku drzwiom kancelarii, aby odsapnąć nieco i ochłonąć dopiero w ciemnej, głębokiej sieni... Tam jeszcze kilku innych czekało swej kolei-Około południa znużony dygnitarz zamykał commissorium. Teraz ożywiał się pan Czartkowski i wzmiankami o obiedzie tudzież sentencją ewangeliczną, że "duch jest ochoczy, mój łaskawco, ale ciało mdłe... od razu stwarzał atmosferę pełną pogodnej nadziei i miłego humoru, daleką od nudnych i trudzących spraw urzędowych. Komisarz zbierał papiery do swej torby i obaj panowie żwawo opuszczali kancelarię...<br>Po obiedzie pan Czartkowski szedł zwykle do swych zajęć gospodarskich, a