to nie takie trudne.<br>Opierając się na jego ramieniu, zdołałam uczynić kilka kroków. Nogi miałam ciężkie, kłujący ból w plecach odezwał się z dawną intensywnością.<br>- Dzielna dziewczyna - z uśmiechem pomógł mi wejść do łóżka - jutro przejdziesz cały korytarz, a za tydzień wybierzemy się na spacer.<br>Codziennie przychodzi, staje w progu separatki i uśmiecha się do mnie. Widziałam go poprzez ból, poprzez cienki syk tlenu i odgłosy wydobywające się ze szklanych słoi. Teraz, kiedy siedzę na łóżku, uśmiechem odpowiadam na jego uśmiech, czekam, żeby pojawił się w progu, żebym mogła się do niego uśmiechnąć. To on zeszył moje serce. Przez chwilę wahał