kłamią? Patrzę na panią Grażynę. Kiedyś musiała być bardzo ładna. Teraz długi nos, wystające kości policzkowe zbyt ostro rysują się pod obciągniętą skórą. Ale oczy ma wciąż jeszcze pełne blasku i miły uśmiech. Dzieci śmieją się, opowiadają coś mamie jedno przez drugie, a ja czuję, jak wali ze strachu jej serce. Bo mąż rozmawia teraz z profesorem. O jej losie. <br><br>Wrócił z uśmiechem na twarzy, ale mnie się wydaje, że to jest maska: <br>- Kochanie, jest bardzo dobrze, za kilka dni zabieramy cię do domu. <br>Pani Grażyna promienieje, dzieciaki niemal skaczą z radości, a on zaczął się mocować z zakrętką od kompotu