do życia? Czemu uwiódł chytrze nadzieją? A wtedy, zanim przyszedł, byłam coraz spokojniejsza, coraz bardziej pogodzona z losem, dojrzewałam do tego, żeby z sobą skończyć. Już mi się nawet zdawało, że ma to jakiś tam sens... A teraz na nic mnie nie stać. Potrafię tylko histeryzować. Nie można dwa razy siedzieć w celi śmierci. <br><br> Któregoś dnia przyszedł Grześ. Przyniósł czerwone róże, mówił, że kocha. Nie zrobiło to na mnie wrażenia. Gdy pomyślę, jak szalałam przed operacją... czyżbym stała się zupełnie martwa? Niezdolna do żadnych uczuć?<br><br> Czuję niemal namacalnie, jak to odradza się pod czaszką, rośnie i szuka nowych miejsc. Koszmarna świadomość