telefonu. Usłyszałem głos Kiry, który brzmiał jak z zaświatów:<br>- Witku, to ja... Jestem w Radomiu. Nie denerwuj się, nic się nie stało... Już wracam... Tak... Będę koło południa... Pa, całuję cię...<br>Zwolniłem się z kliniki i pojechałem po Kirę na dworzec. Kiedy wysiadała z wagonu, uderzyła mnie jej bladość i sińce pod oczami. Uśmiechnęła się do mnie, ale w taksówce milczała i nie odpowiadała na moje pytania. Była w stanie zupełnego otępienia.<br>Przy późnocy Weroniki rozebrałem ją i położyłem do łóżka. Natychmiast zapadła w sen i spała do wieczora. Chętnie potem napiła się gorącego bulionu, ale jeść nic nie chciała. Stan