dworca na molo, przy którym przycumowany był statek, miałem kawał drogi. Kartofle dokuczały niesamowicie, pocieszałem się jednak, że to przecież dla Wiesława. Na komorze celnej urzędnicy przyglądali mi się z wielkim zainteresowaniem, ale żaden nic nie powiedział.<br>Bagaż złożyłem na pokładzie pod ławką i poszedłem do baru, gdzie wdrinknąłem dwa skocze. Nawiązałem przy okazji rozmówkę z dyrektorem londyńskiego domu mód w drodze do Paryża. Uskarżał się na mgłę wokół Orly, która zmusiła go do podróżowania w towarzystwie różnego tałatajstwa i zuchwałej swołoczy. Pocieszałem go, że przecież to nie potrwa długo: lada chwila będziemy w Boulogne. Tymczasem usiedliśmy w kącie, a dyrektor