miastem pytał, czy... czy... czy go nie widzieli - i tu raptem pani Linsrumowa rozpłakała się bardzo żałośnie, szybko kryjąc się pod okapem wielkiego pieca chlebowego.<br>- Ja go znajdę - szepnął Kajaki. Wyszedł na dziedziniec. Stanął tu zamyślony, pocierając jedną nogę o drugą. Panfil nadbiegł znienacka od tyłu i pełen dobrych chęci skoczył mu łapami na plecy. Kajaki zatoczył się przerażony.<br>- Skacina, jedry twoje pałki, jak dam zaraz kamieniem po żebrach... Ale pies nie stracił rezonu. Szarpał łapami ziemię i dyszał bardzo przypochlebnie, wywaliwszy jęzor ogromny.<br>- A guza! - rzekł Kajaki. - Odechce się tobie ludzi straszyć. Panfil zaczął jęczeć żałośnie, pysk położył na ziemi